Kaapse indrukken achter een hek

Ik ben nu inmiddels ruim een maand in Kaapstad en de tijd vliegt voorbij. Ik merk dat alles uit de dag wil halen en dat lukt helaas niet altijd. Als iemand ooit naar Kaapstad wil, zorg dat je een auto hebt! Het openbaar vervoer is een ervaring, maar daar blijft het ook bij. ’s Avonds kan je nergens komen behalve met een taxi. Soms wil ik gewoon naar buiten gaan, maar het lijkt wel alsof er een avondklok is. Zodra het donker wordt raken de straten uitgestorven en lopen er alleen nog maar zwervers en ongure types rond.
Kaapstad is op veel manieren te beleven. De eerste week was ik geschokeerd door de contrasten en de armoede op straat. Jonge kinderen die je aanklampen en tegelijkertijd op je tas azen. Eerst werd ik kwaad op de blanke mensen die hun ogen sluiten voor de problematiek. Op een avond liepen we met een groepje door het centrum op weg naar een club. In mijn ooghoek zag ik twee kinderen elkaar wurgen om wat lijm. Het commentaar van een Zuid-Afrikaanse jongen was: “ah, they are just kids! Today they are fighting over glue, tomorrow they fight over candy”. Wat moet je hier nu mee?

Het leven is Kaapstad wordt gekenmerkt door zowel vrijheid als gevangenschap. Vrijheid in de zin van de ruimte om je heen. Kaapstad heeft alles te bieden: bergen, strand, zee, bos, uitgaansleven etc. Tegelijkertijd leeft men als een gevangene. De blanke Zuid-Afrikanen vluchten in hun auto op weg van A naar B. Ze verschuilen zich achter grote hekken en burglarbars (tralies voor de ramen en deuren). Ik zelf moet welgeteld drie hekken en een deur door om bij mijn appartement te komen. Het effect hiervan is, dat je mee gaat doen met de paranoia die heerst. Eerst dacht ik dat het alleen maar paranoia is, maar iedereen blijkt wel iemand te kennen die beroofd, verkracht of vermoord is. De krant staat elke dag vol met de meest afschuwelijke verhalen waar je echt niet vrolijk van wordt. Automatisch leid ik dus het leven dat me hopelijk beschermt tegen dit soort misdaden. Overdag doe ik alles te voet en dat is volgens sommige mensen al behoorlijk avontuurlijk.

Elke dag probeer ik meer te leren over dit land. Helaas merk ik ook dat mijn ogen zich langzaam sluiten. Ik negeer het schattige meisje dat komt bedelen voor haar en haar moeder. Ik zie niet alle armoede meer, want ik loop gewoon rechtdoor. Het is een automatisch mechanisme om met de situatie om te kunnen gaan.